24-02-2006 - Kruikenconcert het beste sinds jaren

Het beste Kruikenconcert sinds jaren bericht het Brabants Dagblad:

Een Kruikenconcert zonder Guus Meeuwis is bijna ondenkbaar. Gisteren had hij een leuke verrassing.
Het thema was Cocktail. Maar een variant op Griechischer Wein smaakte naar meer. 31 jaar geleden schreef Udo Jürgens deze meezinger. Gisteravond ontkurkte Guus Meeuwis de fles opnieuw. Alleen kwam er ditmaal geen sprankelende Griekse wijn uit maar Drínk Schrobbelèèèèr. De zaal stond meteen op zijn kop. Niet bevangen door dronkenschap, maar omdat iedereen zich meteen vond in de uitgelaten sfeer van het 24e Kruikenconcert in Theaters Tilburg.
Guus Meeuwis had de cd van Udo speciaal gekocht om er een eigen tekst op te maken:
...Schrobbelèr, dat is als het bloed van Tilburg. Het stroomt naar mijn hert en bij elke slok proef ik de ziel van de stad...
Daar scoorde Guus wel even mee. Tot tweemaal toe werd de Schrobbelèr geoffreerd. En als het aan het enthousiaste publiek had gelegen, had de Tilburger de duur van zijn plotselinge hit nog wel even mogen uitrekken.
Het Kruikenconcert 2006 werd er één van het luchtige soort. Vlot, ongecompliceerd en zeer herkenbaar. Het beste sinds jaren, werd vaak gehoord. De organisatie had het wat de solisten betreft, ditmaal dichtbij huis gezocht. Naast Guus Meeuwis voelde thuiszanger Nol Havens zich meteen goed thuis in zijn rol. Nol wil liever niet meer zo herinnerd worden aan zijn Kopje Koffie, maar toch kon hij er gisteravond niet aan ontsnappen, evenmin als aan zijn Suzanne.

Fluweelzacht
En dan was er natuurlijk Willeke Alberti. In het roze. Fluweelzachte stem. Lieve verschijning met haar oranje-groene sjaal. Door Paul Staps, die namens de Carnavalsstichting Tilburg de regie voerde, terecht diva genoemd. Natuurlijk zong iedereen de Glimlach van een Kind mee. Willeke Alberti kreeg daarbij Nol Havens aan haar zijde die hét kind middels een Amsterdams accentje nog meer liet glimlachen.
Het uitstekende Kruikenconcertorkest onder leiding van dirigent Marcel Geraeds, raakte meer dan eens de gevoelige snaar. Goldfinger klonk in een semi-klassieke uitvoering toch weer even anders en verrassender dan dat we van Shirley Bassey gewend zijn. Ook fragmenten uit West Side Story werden door de enthousiaste Kruiken hapklaar weggeslikt.
En dan waren er natuurlijk de drie solistes die niet alleen het klassieke met composities van Puccini, Offenbach en Mozart naar een hoog niveau stuwden, maar ook de handen op elkaar kregen met grappige acts.
Na de pauze bracht Ravels Bolero het publiek snel weer in de juiste sfeer. Kan ook niet anders, want de Bolero heeft kop noch staart en blijft oneindig doorgaan. En Nol Havens gaf een verrasssend accent aan Boudewijn de Groots Tante Julia.
De Finale Napolitana met alle vocalisten was een waardig slot. Prins Mark kreeg het voor elkaar dat Guus Meeuwis nog éénmaal Drínk Schrobbelèèèèr aanhief. Hét succes van de avond!
Bron: Brabants Dagblad